De Beuk, met de Latijnse naam Fagus sylvatica, behoort tot de familie van de Fagaceae, die ze deelt met de Eik en de Kastanje. De beuk wordt al lang gekweekt voor de productie van hout, voornamelijk voor meubelen, en groeit in zuivere beukenopstanden of, vaker, in bossen waar hij wordt geassocieerd met Wintereik,, Zilverspar, en Fijnspar.
Beuken worden vaak gebruikt als diversificatiesoort in bossen. In sommige hoge bosopstanden wordt beuk opzettelijk naast eiken geplant. Deze bosbouwtechniek wordt gebruikt om de eiken aan te moedigen recht en hoog te groeien, waardoor de ontwikkeling van lage takken wordt beperkt, wat gunstig is voor de productie van kwaliteitshout.
De Beuk is een schaduw- of halfschaduwsoort. Deze soort geeft de voorkeur aan humusrijke, goed gedraineerde en licht zure tot neutrale bodems. De beuk gedijt goed op koele bodems, maar kan wat droogte verdragen als hij zich eenmaal heeft gevestigd. Ze groeien echter niet goed op bodems die te zuur of te nat zijn. Hoewel beuken indrukwekkend groot kunnen worden en onder optimale omstandigheden tot 300 jaar oud kunnen worden, worden ze over het algemeen beschouwd als een relatief kortlevende soort, die zelden ouder wordt dan 400 jaar.
Beukenhout wordt veel gebruikt bij de vervaardiging van veel voorwerpen en gebruiksvoorwerpen. Door de fijne, korte nerf is het gemakkelijk te bewerken, vooral in klein timmerwerk. Het kan ook gemakkelijk worden gebogen. Van stoelen tot roeispanen of van trappen tot parketvloeren, het leent zich voor allerlei soorten fabricage, op voorwaarde dat er geen lange overspanningen zijn (het wordt daarom zelden gebruikt in timmerwerk) en dat het niet buiten blijft liggen, tenzij het hout op hoge temperatuur wordt behandeld, anders gaat het gemakkelijk rotten.
Voor de druïden van Ierland stond het voor geschreven kennis. De beuk wordt ook vaak geassocieerd met een lang leven, vanwege zijn vermogen om meerdere eeuwen te leven. In de Keltische mythologie was de beuk een symbool van vrouwelijkheid.
